Hüseyin heeft in Istanbul een jarenlange praktijkervaring in het schoenenpoetsen en trekt de wereld in om zijn vak uit te oefenen. Er is echter een groot probleem: Hij spreekt alléén Turks.
Hij zal alle zeilen bij moeten zetten om contact te maken enzijn doel te bereiken. Eigenlijk wil hij met schoenenpoetsen flink geld verdienen maar dat stuit hem eigenlijk tegen de borst, omdat hij iedereen als zijn vriend beschouwt en hij het dan moeilijk vindt geld te vragen. Alleen de echte aandringers mogen betalen. Hij lijkt in eerste instantie heel rustig maar als hij eenmaal bezig is laat hij zich meeslepen door zijn emoties. Zijn romantische inborst krijgt de overhand. Hij vindt een praatje maken belangrijker dan geld verdienen.
De authentiek ogende “Boyacı Hüseyin” vindt zijn oorsprong in de schoenenpoetsers zoals Frans Custers die zelf in Istanbul heeft ervaren. Hij spreekt in deze act alleen Turks en poetst de schoenen met origineel Turks materiaal. Het is niet meteen duidelijk dat het om een niet-Turk gaat maar zodra de toeschouwers op hem reageren komt zijn maffe karakter tevoorschijn.
Naast het theatrale element geeft “Boyacı Hüseyin” een mooi visueel beeld.
